Wystawa "Czułek wstydliwy"
Zapraszamy na zbiorową wystawę studentek 2 roku międzyuczelnianego kierunku Arteterapia utworzonego przez 3 śląskie uczelnie: Uniwersytet Śląski w Katowicach, Akademię Muzyczną im. Karola Szymanowskiego w Katowicach i Akademię Sztuk Pięknych w Katowicach. Prezentowane realizacje pochodzą z semestralnego zadania warsztatowego z przedmiotu Działania Multigraficzne prowadzonego przez dr hab. Judytę Bernaś oraz dr Katarzynę Dziubę.
Wystawa Czułek wstydliwy będzie prezentowana w Galerii Na Piętrze w dniach 28.04 - 28.05.2022. Finisaż odbędzie się: 27.05.2022 o godzinie 18:00.
Uczestnicy wystawy: Anna Gawron, Julia Goik, Zuzanna Górnicka, Aneta Gruszeczka, Karolína Michalková, Maria Migas, Anna Mikołajczyk, Agata Pielach, Magdalena Pietryja, Lea Podlipny, Rozalia Pokorska, Wiktoria Różycka, Dominika Supel, Monika Wiernicka.
W ramach wystawy odbędą się warsztaty "Szczęście3" 14.05.2022 (I blok 10:30-12:00, II blok 13:00-14:30). Prowadząca: Karolína Michalková.
Szczęście3 | Czym jest szczęście? - uczuciem, wyborem? Czy mamy na szczęście wpływ? Czy możemy osiągnąć szczęście w pełni? Dan Gilbert, amerykański psycholog, naukowiec, publicysta oraz profesor na Uniwersytecie Harvarda, głosi, że każdy z nas generuje własne szczęście. Przygotowałam warsztat, w którym oferuję możliwość refleksji nad szczęściem we własnym życiu oraz możliwość zastanowienia się nad słowami „życzę Ci dużo szczęścia...”. Uczestnicy będą mogli w praktyce życzyć sobie szczęścia używając do tego własnej twórczości oraz dłoni.
Prowadzące przedmiot:
dr hab. JUDYTA BERNAŚ
Polska artystka wizualna, Akademia Sztuk Pięknych w Katowicach (2005), doktor sztuki (2012), doktor habilitowany sztuki (2020), profesor uczelni (2021). Ma w swoim dorobku liczne wystawy indywidualne (Jednia, Galeria Sztuki WOZOWNIA, Toruń, 2015) oraz zbiorowe (Mistrzowskie narracje. Śląscy mistrzowie grafiki, Muzeum Śląskie, Katowice, 2021; Księżniczki i dziewczęta, Muzeum Miejskie w Tychach, Tychy, 2021; Lustra. Odbicia, refleksy i skazy, Galeria Sztuki Wozownia, Toruń, 2020; Equinox (równonoc), Brick City Gallery, Springfield, Missouri, US,2019; 5th Graphic Art Biennial of Szeklerland, Transylvanian Art Center, Sfântu Gheorghe, RO, 2018; PORTRETU NATURA MARTWA Judyta Bernaś, Izabela Gustowska, Paweł Mendrek, Krystyna Piotrowska, Alex Urso, Bałtycka Galeria Sztuki Współczesnej Słupsk, 2018). Nagrody i wyróżnienia (wybór): Piotrkowskie Biennale Sztuki (2019 – wyróżnienie); Utazu Art Award Biennale, JP (2018 – III nagroda); Międzynarodowy Konkurs Cyfrowej Kreacji CYBERFOTO, Częstochowa (2018 – I nagroda, 2016 – II nagroda); Triennale Grafiki Polskiej, Katowice (2018 – Nagroda Rektora Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi, 2006 – nagroda regulaminowa, nominacja do Grand Prix); Międzynarodowe Biennale Grafiki Cyfrowej, Gdynia (2012 – Grand Prix). W swej twórczości podejmuje problem cielesności jako dylematu opartego na dualizmie fizyczności i metafizyki. Wykorzystuje wieloznaczność interpretacji dzieła sztuki jako medium zmuszające odbiorcę do ponownego przemyślenia relacji pomiędzy sacrum i profanum. Studiuje zagadnienie kobiecości w kontekstach kwestionujących jej dotychczasowe pojmowanie, usankcjonowane kulturową konwencją i religią.
dr KATARZYNA DZIUBA
Polska artystka wizualna - zajmuje się grafiką cyfrową. Studia w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, Wydział Grafiki w Katowicach /dyplom magisterski z wyróżnieniem w 1998 roku/ oraz Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi, Wydział Tkaniny i Ubioru Kierunek Wzornictwo /dyplom magisterski w 2001 r/. W roku 2009 stopień doktora w dziedzinie sztuk plastycznych, w dyscyplinie artystycznej: sztuki piękne. Związana pracą dydaktyczną z Instytutem Sztuk Wizualnych Wydziału Artystycznego na Uniwersytecie Zielonogórskim gdzie prowadzi Pracownię Grafiki Cyfrowej oraz do 2021 roku ze swoją macierzystą uczelnią - Akademią Sztuk Pięknych w Katowicach. Aktywnie uczestniczy w konkursach i festiwalach grafiki w Polsce i zagranicą - udział w ponad 200 wystawach zbiorowych. Autorka kilkunastu wystaw indywidualnych min. Katarzyna Dziuba Exhibition, Takamatsu, Japonia 2018 - wystawa pod patronatem Instytutu Polskiego oraz Ambasady Polskiej w Tokyo. Laureatka wielu prestiżowych nagród i wyróżnień min. dwukrotna laureatka Toshihiro Hamano Award: Międzynarodowe Triennale Grafiki - Kraków 2009 oraz Utazu Art Award - Japan 2016 - Kagawa - Japonia); II Międzynarodowe Biennale Grafiki Cyfrowej, Gdynia -2010; 8 Triennale Grafiki Polskiej, Katowice - 2012; Cultural Excellence Award - Nagroda za osiągnięcia artystyczne i międzynarodową działalność kulturalną przyznana przez Hamano Art Foundation w Japonii - 2018.
Uczestnicy wystawy:
KAROLÍNA MICHALKOVÁ
Urodzona w 2000 roku w Republice Czeskiej. Od dziecka interesowała się orbis pictus, czyli światem pełnym obrazów. Cieszą ją różne zajęcia plastyczne, fotografia, szycie również muzyka, taniec, teatr i spacery, lecz przede wszystkim czas z bliskimi. Jest absolwentką Średniej Szkoły Plastycznej w Ostrawie, Wzornictwo przemysłowe, 2016-2020. Zapoznała się z procesem projektowania i tworzenia własnych produktów a także ze znaczeniem przekazu graficznego. Aktualnie poszerza swoją wiedzę oraz wachlarz doświadczeń na studiach Arteterapii I stopnia w Katowicach.
Szczęście3 | Czym jest szczęście? - uczuciem, wyborem? Czy mamy na szczęście wpływ? Czy możemy osiągnąć szczęście w pełni? Dan Gilbert, amerykański psycholog, naukowiec, publicysta oraz profesor na Uniwersytecie Harvarda, głosi, że każdy z nas generuje własne szczęście. Przygotowałam warsztat, w którym oferuję możliwość refleksji nad szczęściem we własnym życiu oraz możliwość zastanowienia się nad słowami „życzę Ci dużo szczęścia...”. Uczestnicy będą mogli w praktyce życzyć sobie szczęścia używając do tego własnej twórczości oraz dłoni.
ANNA GAWRON
Urodzona w 1998 roku w Wadowicach. W 2017 roku ukończyła Liceum Ogólnokształcące im. Marii Skłodowskiej – Curie w Andrychowie. Od 2017 roku studiuje na Akademii Wychowania Fizycznego im. Jerzego Kukuczki w Katowicach kierunek Fizjoterapia oraz od 2020 na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach międzyuczelniany kierunek Arteterapia.
W łączeniu tych dwóch kierunków stara się znaleźć sposób na przemycanie sztuki do świata medycyny i tym samym — traktowanie człowieka jako jedności duszy i ciała.
Niezauważalni | praca wykonana w technice mieszanej mająca za zadanie przedstawienie różnych oblicz samotności. Ukazuje, że można być osobą zmagającą się z dotkliwym brakiem drugiego człowieka zarówno przebywając fizycznie samemu w danym miejscu, ale i znajdując się w tłumie ludzi, jednak emocjonalnie — na drugim końcu świata. Pomysł na grafikę z ruchomymi elementami powstał, kiedy zastanawiałam się nad tym, jaka samotność najczęściej dotyka mnie samej. Nie udało mi się uzyskać jednoznacznej odpowiedzi, dlatego chciałam stworzyć narzędzie, które każdemu i w każdej sytuacji umożliwi zaaranżowanie sceny, w której sam się znajduje oraz opowiedzenie światu za pomocą swojej papierowej personifikacji o trudnym do wyrażenia słowami bólu opuszczenia.
JULIA GOIK
Pochodząca z Kochłowic, absolwentka Państwowej Szkoły Muzycznej I st. w Rudzie Śląskiej w klasie fletu. Obecnie studentka 2 roku międzyuczelnianego interdyscyplinarnego kierunku Arteterapia w Katowicach. Od dzieciństwa była zaangażowana w różne artystyczne grupy, zajmujące się m.in. śpiewem, tańcem i teatrem, gdzie kształciła swoją artystyczną wrażliwość. Interesuje się szeroko pojętą sztuką, lubi wspólne muzykowanie i leśne spacery.
Na szkle | 7 dni – 7 różnych emocji – ja
Emocje – zmienne, różnorodne, przejściowe, gwałtowne uczucia (stany afektywne) o silnym zabarwieniu i wyraźnym wartościowaniu (o charakterze pobudzenia pozytywnego lub negatywnego), poprzedzone jakimś wydarzeniem i ukierunkowane;
Szkło – delikatne, kruche, może występować w różnych rodzajach i zabarwieniach, pod wpływem temperatury można zmienić jego formę i kształt;
Światło – sprawia, że widzimy więcej niż początkowo nam się wydaje.
ZUZANNA GÓRNICKA
Urodzona w 2001 roku w Gliwicach. W 2020 roku ukończyła Liceum Ogólnokształcące im. Andrzeja Struga w Gliwicach. Od 2020 roku studiuje na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach międzyuczelniany kierunek arteterapia.
‘’ | „Utrzymuj dystans”, „Nie dotykaj”, „Dezynfekuj”, „Noś maseczkę”, „Oddziel się od wszystkiego i wszystkich”, „Przestań doświadczać świata”, „To grozi zarażeniem”, „Jesteś nieodpowiedzialny”, „Narażasz swoim zachowaniem siebie i innych”… Skutkiem ubocznym pandemii stało się ograniczenie ludzkich zmysłów, jakże niezbędnych do doświadczania świata (a w szczególności dotyku!). Tworząc ‘’ chciałam na nowo obudzić pragnienie dotykania, aby każdy odbiorca mógł doświadczyć i skupić się na odczuciach, skupiając się na odczuciach pochodzących z narządów zmysłu dotyku.
ANETA GRUSZECZKA
Urodzona w 2001 r. w Poznaniu. Od wczesnego dzieciństwa mieszka w Świebodzinie, gdzie stawiała pierwsze kroki w świecie artystycznym. Ukończyła z wyróżnieniem Państwową Szkołę Muzyczną I stopnia im. Zygmunta Noskowskiego w Świebodzinie. Dzięki Fundacji Rozwoju przez Kulturę i Sztukę „Przeciw temu czasowi” rozwinęły się jej zainteresowania w dziedzinie szeroko pojętej sztuki.
Światłoczuła | Jak się czujesz, gdy padają na Ciebie promienie słoneczne? Czy kolor padających promieni ma dla Ciebie znaczenie? Pytania te mają tak naprawdę na celu zatrzymanie nas na chwile w tym konkretnym momencie dnia. Momencie, gdy czujemy i skupiamy się na obecnej chwili i płynących z niej doznań. Czy jesteś osobą światłoczułą?
MARIA MIGAS
Od urodzenia mieszka w Jaworznie, z którym czuje się związana. Tam też ukończyła II Liceum Ogólnokształcące im. Czesława Miłosza. Obecnie studiuje w Katowicach interdyscyplinarny kierunek Arteterapia. Posiada duszę artystyczno-muzyczną. Dużo radości czerpie z tworzenia oraz muzykowania w gronie przyjaciół, widząc w tym potencjał do wzmacniania relacji międzyludzkich. Jej ulubionym instrumentem jest cajon. Z zamiłowania ornitolog-hobbysta. Jest osobą, która poszukuje swojej drogi w życiu.
Rozwinąć skrzydła | Ptaki od wieków fascynują człowieka. To one zainspirowały ludzkość do rozwoju lotnictwa. Są także powszechnie postrzegane jako symbol wolności. Pokonując grawitację siłą własnych skrzydeł, ptaki uczą nas, że w walce o wolność trzeba podjąć własny wysiłek, aby osiągnąć sukces. Czasami obawiamy się walczyć o własne marzenia. Sceptyczne komentarze niektórych osób na temat naszej wizji, pozornie niegroźne, mogą powodować w nas blokadę i rezygnację. Spróbuj teraz pomyśleć o przykładzie takiego marzenia w swoim życiu. Czy jest coś z czego zrezygnowałeś/zrezygnowałaś, ponieważ ktoś stwierdził, że nie dasz rady? A teraz, popatrz na ptaki. One nie przejmują się tym, że ktoś coś uważa. Po prostu lecą. Ty też nie musisz się już obawiać. Rozwiń swoje skrzydła i wzbij się po marzenia.
ANNA MIKOŁAJCZYK
Urodzona w 2001 roku w Katowicach. W 2020 roku ukończyła VII Liceum Ogólnokształcące im. Harcerzy Obrońców Katowic z oddziałami dwujęzycznymi w Katowicach. Od 2020 roku jest studentką kierunku interdyscyplinarnego międzyuczelnianego, Arteterapii w Katowicach. Pochodzi z muzycznej rodziny, w której artystyczna aktywność towarzyszyła jej praktycznie od urodzenia. Zakres obserwacji oddziaływania sztuki na człowieka postanowiła rozszerzyć wybierając kierunek studiów łączący różne działania artystyczne w ich aspekcie terapeutycznym.
ZAtrzymaj się | Zdecydowanie częściej słyszymy słowa trzymaj się, niż Zatrzymaj się, poczuj, bądź w danej chwili. W obecnym, nieustającym pędzie życia, w którym każdy próbuje prześcignąć samego siebie i osiągnąć jak najwięcej, jak najszybciej. Gnając nieprzerwanie, bez tchu zamartwiamy się dniem wczorajszym lub jutrzejszym, nie zwracając uwagi na czas bieżący i zatracamy przez to poczucie bezpieczeństwa.
Ten właśnie brak poczucia bezpieczeństwa zainspirował mnie do stworzenia przestrzeni, w której zachęcam do Zatrzymania się w danej chwili, tu i teraz. W projektowaniu i tworzeniu strefy Zatrzymania się kierowałam się, aby była ona przyjazna, relaksująca i pozwoliła na choćby chwilowy oddech, krótki odpoczynek od przytłaczającego biegu codzienności.
AGATA PIELACH
Absolwentka Szkoły Aktorskiej „SPOT”, aktualnie studentka Arteterapii w Katowicach. Od dziecka jej pasją jest teatr, muzyka i wszystko co związane ze sztuką, ale najważniejsze jest dla niej obcowanie z drugim człowiekiem. Od pięciu lat prowadzi warsztaty aktorskie. Współpracuje między innymi z Fabryką Talentów z Jaworzna, dzięki której ta piękna przygoda z teatrem i obcowaniem z drugim człowiekiem rozpoczęła się. Najważniejsze by robić w życiu to co się kocha, dlatego postanowiła połączyć teatr ze światem arteterapii, gdzie człowiek i sztuka to jedność.
Uwolnienie | Inspiracją do stworzenia tego projektu artystycznego były kobiety z mojej rodziny. Każda z nich w innym wieku, z różnorodnymi doświadczeniami oraz z odmiennym postrzeganiem świata. Łączy je jedno - każda usłyszała słowa, których nie powinna.
Wiele bolesnych słów chowa się za naszymi pięknymi twarzami, nie widzimy ich na pierwszy rzut oka, ale każdego dnia walczymy z nimi. Gorzkie słowa sprawiają, że nasze wnętrze staje się ciemne, bezbarwne i smutne. Warstwy słów nakładające się na siebie zaczynają tworzyć skorupę a my coraz bardziej chowamy się pod jej formą. Maska to bezpieczny azyl, przeciwieństwo bezbronnej twarzy. Pytanie: na jak długo? Czy przez nią nie zatracimy samych siebie?
Sam proces powstawania/nakładania maski na twarz daje nam możliwość na bliższe poznanie się oraz na przełamanie dotychczasowych wewnętrznych niewidzialnych barier. Kolejny etap to zderzenie się ze swoim obliczem oraz tym co kryliśmy głęboko w sobie. Stawienie czoła patrząc na siebie w masce, to pierwszy krok do uwolnienia się od niej. Żyjmy tak aby czyjaś „wewnętrzna maska” jak i nasza własna nie musiała się nigdy ujawnić, a nasze prawdziwe oblicze wypełniało się jedynie urokliwymi i barwnymi kolorami słów.
MAGDALENA PIETRYJA
Od 2019 roku absolwentka Powiatowego Zespołu Szkół nr 2 w Pszczynie, ukończonego dyplomem zawodowym na kierunku Technik Organizacji Reklamy. Od 2021 roku absolwentka szkoły policealnej, ukończonej dyplomem zawodowym na kierunku Technik Florysta. Aktualnie studentka interdyscyplinarnego kierunku międzyuczelnianego na Uniwersytecie Śląskim, Akademii Sztuk Pięknych oraz Akademii Muzycznej w Katowicach. Z tańcem związana od 13 lat. Wraz z formacjami tanecznymi zdobywała wiele nagród i wyróżnień. Do jej wrażliwości na sztukę przyczynił się rozwój w Stowarzyszeniu „Take tam...” im. Artystów Międzywojnia, z którym występowała na deskach Pszczyńskiego Centrum Kultury, wystawiając przez kilka lat spektakle taneczne oraz musicalowe. Od kilku lat zagłębia się w bardziej świadome podejście do ciała, ruchu i emocji, a jej wielką miłością stał się taniec intuicyjny, w którym może wyrazić „prawdziwą” siebie.
Tu i teraz | Kiedy ściągasz maskę? Kiedy przestajesz udawać? Kiedy możesz być prawdziwy/a? Zastanawiasz się czasem, czy się boisz? Ponieważ jestem pewna, że... Śpisz w piżamie. Pijasz kawę. Robisz pranie. Myjesz naczynia. Robisz kolację. Nie zawsze masz chęci. Może coś Cię gnębi? Jesteś zmęczony/a lub zadowolony/a. JA TEŻ. Jak każdy z nas. Podobne problemy, podobne uczucia, podobne obowiązki. Podobne „Tu i teraz”.
LEA PODLIPNY
Urodzona w 2001 roku w Kwidzynie. Szczególnie ważnym medium jest dla niej fotografia. Przez długi czas związana z tańcem oraz śpiewem. Pisze teksty, tworzy kolaże, nagrywa filmy. Inspiracje znajduje często w zagadnieniach związanych z obszarem psychiki ludzkiej.
versus | Lęk jest nieodłącznym elementem życia jednostki. potrafi bezlitośnie nią zawładnąć, ogarniając ją całkowicie, beznamiętnie pożera od środka. dawna wersja ja odchodzi, a zamiast niej powstaje nieznany dotąd twór. co się dzieje kiedy gasną światła i pozostawiony jesteś z największym wrogiem? z samym sobą.
WIKTORIA RÓŻYCKA
Jest absolwentką Liceum Plastycznego w Katowicach oraz studentką interdyscyplinarnego kierunku Arteterapia na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach, Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach oraz Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach. Swoje zamiłowanie do kreatywnej pracy z drugim człowiekiem w zakresie artystycznych działań terapeutycznych rozwija poprzez prowadzenie różnego rodzaju warsztatów indywidualnych oraz grupowych zarówno w zakresie sztuki plastycznej jak i tańca. Sztuka towarzyszy jej już od pierwszych lat życia i stała się drogowskazem dla rozwijania jej pasji i umiejętności. Dlatego właśnie w swojej pracy podkreśla szczególną rolę sztuki w rozwoju każdego człowieka i stara się łączyć różne dziedziny artystyczne, aby stworzyć atrakcyjną i ciekawą formę nauki i rozwoju.
Strumień | Celem pracy jest ukazanie, że pisanie może być alternatywnym wyjściem w rozładowaniu napięcia psychofizycznego do działań autoagresywnych. Zagłuszanie cierpienia psychiki poprzez działania autoagresywne to częsta forma ucieczki od problemów. Praca pokazuje, że pisanie „strumieniem świadomości” poprzez wyrzucanie z siebie nawarstwiających się w głowie myśli, może być formą łagodzenia stresu, napięcia w sposób niedestrukcyjny dla piszącego. Wykorzystanie do działania farby, pozostanie z samym sobą i swobodne „wyrzucanie” z siebie myśli poprzez zapisywanie ich na ciele, może być zarówno dobrym sposobem na uporanie się z natłokiem natarczywych myśli jak i wyjaśnieniem tego co czujemy oraz próbą budowania samoakceptacji.
DOMINIKA MAGDALENA SUPEL
Urodzona w 2000 roku w Rudzie Śląskiej, gdzie w roku 2019 ukończyła I Liceum Ogólnokształcące im. Adama Mickiewicza. Obecnie studentka 2 roku międzyuczelnianego kierunku Arteterapia na Uniwersytecie Śląskim, Akademii Muzycznej oraz Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach. Szczególnie ważny jest dla niej drugi człowiek - jego historia, marzenia, pragnienia i potrzeby. Obecność i słuchanie to aspekty relacji, w których chce się stale doskonalić. Wierzy, że sztuka jest narzędziem szczególnie temu sprzyjającym.
Projekt marzenie | Wolontariusz czy Ubogi? To miał być projekt o tych drugich, lecz okazało się, że nie ma nas i ich. Jesteśmy my. Tacy sami. Z takimi samymi marzeniami. Gdyby nie identyfikator na szyi nie sposób byłoby nas odróżnić. Praca jest serią spontanicznych zdjęć wykonanych aparatem analogowym podczas Sylwestra z Ubogimi w Katowicach, podczas którego pomagałam jako wolontariuszka. Fotografiom towarzyszą wypowiedzi uczestników Sylwestra będące odpowiedzią na zadane pytanie: ,,Jakie jest Twoje największe marzenie?" Widzisz wśród nich i swoje?
MONIKA WIERNICKA
Urodzona w 2000 roku absolwentka Liceum Plastycznego w Radomiu. Obecnie studentka międzyuczelnianego interdyscyplinarnego kierunku Arteterapia w Katowicach. Od dziecka uczestnicząca w różnych grupach artystycznych związanych z malarstwem i muzyką.
Emocje | Praca, z którą może utożsamić się każdy z nas. Obojętna twarz złożona z wielu przeróżnych przedstawień emocji, które towarzyszą nam na co dzień. „Krzyk" jako strach, lub „kwiaty” jako spokój. Każdy może stworzyć podobne przedstawienie dotyczące siebie, używając elementów jakie jemu się najbardziej kojarzą z emocjami, których doświadcza.
ROZALIA POKORSKA
Z wykształcenia aktorka, rok studiowała filologię angielską, obecnie studiuje Arteterapie na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach. Od kilku lat zawodowo gra w teatrach dla dzieci, prowadzi warsztaty teatralne, plastyczne, dramę, psychodramę, sensoplastykę, animacje i wszelkiego rodzaju zajęcia wymagające kreatywności. Jej pasją są podróże, malarstwo, teatr, muzyka i zgłębianie wiedzy na temat duchowości i fizyki kwantowej.
Zaplątanie - odplątanie | W mojej pracy, jako materii wobec której skłoniłam się w procesie arteterapeutycznym użyłam sznurka i kawałka drewna. Jako formę oddania tym materiałom wszystkiego tego co jest pewnym zlepkiem uczuć, myśli, czegoś co nie jest dla mnie do momentu bezpośredniej konfrontacji - przepracowane. Moim medium były dłonie. Chciałam aby one mnie prowadziły i szukały najlepszych dróg do stworzenia czegoś co będzie autentyczne i uzdrawiające. Motyw arteterapeutyczny pełni tutaj najważniejszą funkcję, gdyż to właśnie proces stawania wobec swoich lęków i niepewności okazał się dla mnie wyzwalający. Przyniósł oczyszczenie.Oddałam makramom wszystko to, co już mi nie służy bądź jest niepotrzebne. W spotkaniu z tak drobną i delikatną, niczym sieć pajęcza - wydrobiłam ulotność czasu, myśli, słów... Ulotność życia. Paradoks. Pomiędzy tym co nie jest do pojęcia ludzkim umysłem - stoi mój umysł. Podczas zaplątywania i odplątywania mój umysł znikał, pojawiła się przestrzeń na ciszę, która w tamtym czasie była dla mnie spotkaniem z kimś ważnym i pomocnym.
"Czułek wstydliwy"
